Weer een vrijwilliger die zegt: “Van mij hoeft het niet, iedereen in de Senioren kent mij, maar Wil van der Kruijs zei: het moet.” Dus. Hanny en ik moeten elkaar lang geleden mis zijn gelopen op het schoolplein van bs Biesedael (tegenwoordig De Regenboog), maar haar kinderen Maurits, Alexander en Erica zijn schoolgenoten van mijn kinderen. Laten we met de school beginnen, want Hanny heeft heel haar werkende leven voor de klas gestaan, vanaf 1966 tot 2011 met een onderbreking van enkele jaren (en toen was ze oppasmoeder in de gymzaal van de Biesedael). De start is vermakelijk. De non van de kweekschool zei: “bel die school in Tiel”. Hanny belde en was aangenomen, ze hoefde niet eens te solliciteren. Ze heeft vier jaar in Tiel gewerkt. Toen een collega vanwege aanstaand moederschap ontslagen dreigde te worden, zei het hele personeel: “dan gaan we allemaal weg”, en het ontslag werd ingetrokken. Dat was nog eens solidariteit, er kwam geen vaSeniorennd aan te pas. Hanny heeft als invalkracht zowat alle basisscholen van Goirle gezien, daarna werkte ze 3 jaar in De Reeshof en ten slotte nog 20 jaar in De Blaak. Haar kinderen heeft ze uit haar eerste huwelijk. Haar huidige man, met wie ze 31 jaar getrouwd is, heet Cees Groenewoud, maar ze is zichzelf Schuurkes blijven noemen. Ze is geboren in de Dorpsstraat in Goirle in 1946. Ze heeft nadien in de Van Malsenstraat gewoond, de Duifstraat (nabij het Leypark), Maarten Luther Kinglaan en nu in de Louis Couperusdreef. Hanny is 11 jaar lid van de Senioren-Goirle, de eerste 2 jaar notuleerde ze voor het bestuur, de laatste 9 jaar was ze bestuurslid. Ze was contactpersoon voor een groot aantal activiteiten (jeu de boules, bridge, schilderen, handwerken, linedance en nog meer). Op die manier onderhoudt het bestuur contact met de basis; daarom kent “iedereen” Hanny ook. Tegenwoordig heet het “portefeuillehouder”, om verwarring te voorkomen met de contactpersoon die deel uitmaakt van de groepsactiviteit. Hanny moet zich nu noodgedwongen terugtrekken uit het bestuur en tal van activiteiten, want ze wordt geplaagd door een stevige osteoporose. Ze heeft een rugoperatie nodig, de wachtlijst is lang, ze hoopt op augustus. Ze hoopt vooral dat na de operatie de pijn weg is en dat ze dan weer vooruit kan. Deze Nieuwsbrief is dan allang uitgekomen. Ze is momenteel (we spreken elkaar op 4 mei) bezig met de organisatie van de Senioren-dagreis op 29 juni. Voor het eerst wordt die ondernomen met de Senioren Riel. Op de valreep meldt ze nog een activiteit, die naar ik vermoed, grote waardering ondervindt: ze zorgt voor een bloemetje en een kaartje bij gelegenheid van een huwelijksjubileum, een bijzondere verjaardag of overlijden. De voorwaarde is uiteraard dat zij het moet weten. Ze grinnikt: “misschien helpt dat en geven mensen het naar het bestuur door als er iets is.” Een bijzonderheid van dat “kaartje” is dat Hanny het zelf maakt. Volgens mij heeft voorzitter Wil van der Kruijs gelijk als hij zegt “het moet” …

Zeg Wil Uijens en je moet het hebben over Jeu de boules. Vier maal per week gaat hij naar de twee banen van De Wildacker. Op maandag schoffelen, harken en walsen; op dinsdag gooien. Op woensdag schoffelen, harken en walsen; op donderdag gooien. De twee banen zijn op dinsdag en donderdag beschikbaar voor Senioren-leden; van 14.00 uur tot 16.00 uur gooien zo’n 20 vrouwen en 4 mannen hun boules, met tussendoor een koffie- en theepauze. Inderdaad, het lijkt een vrouwensport te worden. Leuk om te horen dat tussen de vier mannen Simon de Goede zit, de eerste uit deze serie vrijwilligers van de maand. Je kunt dit spel tot op hoge leeftijd spelen; als je slecht kunt bukken helpt een magneet om de bal op te rapen. Wil is scheidsrechter, zijn geoefend oog geeft de doorslag, desnoods komt de rolmaat tevoorschijn. Zelf speelt hij nog maar weinig, zijn handicaps maken het steeds moeilijker. Het kleine stukje vanaf het Petershofje naar De Wildacker kan hij niet te voet afleggen, dat moet toch per auto. Dat brengt het gesprek op een opvolger die – hoe je het wendt of keert – toch binnen niet al te lange tijd gevonden moet worden. Wie o wie? Zoals uit het “werkschema” blijkt, vraagt de baan om voortdurend onderhoud. Hij doet dat onderhoud. Op andere dagen spelen anderen, soms zelfs kinderen die de baan als een zandbak gebruiken en kuilen maken. Voor zo ver Wil weet is hij de enige die de baan op orde houdt. Hij doet het nu achttien jaar. Wil is geboren en getogen in Goirle. Vele jaren woonden hij en zijn vrouw Gerda Smits in de Spinnerijstraat, dichtbij waar Kees van Rooij woonde, de onlangs overleden beheerder van de begraafplaatsen. Natuurlijk hebben ze hem goed gekend. Ze hadden daar een tuin van 50 meter diep, wie kan zich dat voorstellen? Moestuin, een grote vijver, hun paradijs met twee kinderen (een zoon en een dochter, de een woont in België, de ander in Curaçao). Sinds 7 jaar wonen Gerda en Wil in het Petershofje, zeer naar hun tevredenheid. Op 7 mei dit jaar zijn ze 52 jaar getrouwd. Veertig jaar geleden, op 3 maart 1983, heeft Wil een zwaar bedrijfsongeval doorstaan: anderhalve ton beton verbrijzelde zijn been. Wonder boven wonder is dat toch nog goed gekomen. Twintig jaar geleden kreeg hij een hernia, die bracht hem op 56-jarige leeftijd in de WAO en vervroegd pensioen. Toen is hij bij de Senioren gegaan. Ik vraag naar de kapper die vlak om de hoek zijn zaak had, Hans Uijens. Ja, dat is zijn neef. De vaders van Wil en Hans waren broers. In Goirle wil je altijd de familierelaties van mensen met dezelfde naam scherp hebben. Goed, ook deze vrijwilliger komt aldus in beeld, in de schijnwerper. Maar hij wil wel gezegd hebben dat het voor hem niet hoeft: ik hoef niet in de belangstelling te staan. Ik vermoed dat voorzitter Wil dat nog wel vaker zal horen.

Het is twee dagen na de verkiezingen voor Provinciale Staten en Waterschappen, we hebben over heel wat zaken gepraat, maar niet over de “historische” uitslag die elke vier jaar die kwalificatie lijkt te krijgen. Het leven in het maatschappelijke middenveld gaat gewoon door en daar voelt deze vrijwilliger van de maand zich als een vis in het water. Voor de Senioren-Goirle is hij onafhankelijk cliëntondersteuner Wmo, daarnaast is hij belastinghulp. Juist in maart heeft hij het druk met de belastingformulieren. Met zijn laptop gaat hij naar de mensen thuis; zij vormen al jaren een vast bestand. Ze leggen de nodige papieren voor hem klaar en dan gaat hij aan de slag. Hij doet het graag, het is dankbaar werk. Cliëntondersteuning Wmo vindt hij ook interessant, maar het is nu met het Dorpsteam (Contour de Twern) wel een paar slagen ingewikkelder geworden. Het lijkt hem echter niet te bedrukken. Maurice van der Stee, een lentekind, geboren op 21 maart 1947 in Langeweg – weet je waar dat ligt? – is iemand die graag problemen oplost, resultaten wil zien. Hij deed HTS werktuigbouwkunde en Economische Bedrijfstechniek, was bij NV Philips als arbeidsdeskundige betrokken bij proeffabricages (toen nog aan de lopende band) voor televisietoestellen en radiocassetterecorders, werd nadien organisatie-medewerker bij de gemeente Tilburg onder de burgemeesters Letschert en Brockx. Hij werkte bij de waterzuivering, totdat de gemeente het uit handen gaf aan Waterschap de Dommel. Met zijn hele afdeling verhuisde hij naar het Waterschap. Op het laatst van zijn loopbaan bekwaamde hij zich nog in audit en deed vervolgens een klus op dat gebied. Met 63 ging hij in de VUT. Nee, de politiek heeft nooit zijn interesse gehad, hoewel hij inderdaad uit een CDA-nest komt, van boerenafkomst is, de vader van Fons van der Stee, zijn neef die minister van Landbouw en van Financiën was, was zijn peetvader. Politiek is voor Maurice te stroperig, hij is van Plan-Do-Check-Act: de Kwaliteitscirkel van Deming, zo leer ik. Naast zijn werk was Maurice actief bij IVN-Oisterwijk, hij weet dat de natuur uit balans is en dat er echt maatregelen nodig zijn. Zo komen we toch uit bij BBB en de recente verkiezingen. Is hij zelf in balans? Daar moet hij een paar seconden over nadenken. Hij vindt van wel en vertelt hoe hij dat doet: wandelen, reflecteren, je doelen stellen. Hij is met 70 naar Santiago di Compostella gewandeld, vanaf de Pyreneeën; met 75 van Compostella naar Finisterre en terug, met 80 wil hij weer een flinke tocht maken als het er in zit. Hij en zijn vrouw (ze kregen drie dochters) wandelen vierdaagses. Hij werkt graag in zijn patiotuin. Als een buur de tuin niet meer aankan doet hij die ook. Uit een ander verhaal – te lang om hier op te tekenen – blijkt dat helpen voor Maurice een tweede natuur is. De Senioren-Goirle boft met deze vrijwilliger die sinds 2010 lid is. “Het hulpaanbod is voor iedereen, niet alleen voor de leden,” zegt hij.

Leo van Zeeland werd in Helmond geboren, ging naar de kweekschool en werd volledig bevoegd onderwijzer. Onderwijzer: hij vindt zichzelf geen leraar. Vier jaar werkte hij op de dovenschool in Sint-Michielsgestel en voor de rest van zijn arbeidzame leven op de Armhoefse Akkers in Tilburg. Hij trouwde met Toos van den Hoogen, dit jaar 48 jaar geleden. In 1978 kwamen zij in Goirle wonen. Voor Leo is één leven eigenlijk te kort, want hij heeft vele belangstellingssferen. Hij is natuurvriend, kunstenaar, verzamelaar, vrijwilliger, goede buur (beter dan een verre vriend). Als natuurvriend kent hij elke vogel die door de lucht vliegt, elke plant die uit de grond opkomt; de sporen van het wild. Hij plagt op de eerste zaterdag van de maand op de Regte Heide, is elke woensdagmorgen actief voor Brabants Landschap bij de Nieuwe Hoef, bezoekt met een paar andere liefhebbers verre landen om vogels te spotten: Suriname, Turkije, Georgië, Belarus, Marokko. Als kunstenaar, met een gedegen opleiding in Arendonk, werkt hij ruimtelijk met vormen in hout of karton in een schier eindeloze variatie. Hij exposeerde o.a. in het Goirlese gemeentehuis, in Galerie de Roos in Tilburg, in de Flierefluiter in Hilvarenbeek. Leo is een verzamelaar. Hij verzamelde duizenden voorwerpen van allerlei soort, ik noem slechts de suikerzakjes en – curieus – verloren handschoenen. Die handschoenen vond hij op weg naar school en weer terug naar huis, op de talloze fietstochten na zijn pensioen. Toen hij honderden verzameld had ging hij tellen: hoeveel linker- en hoeveel rechterhandschoenen. Het verraadt een wetenschappelijke inborst. Hij verzamelde zwerfvuil, nog voordat meer mensen die belangrijke maatschappelijk taak gingen uitoefenen; hij kreeg weleens de vraag of het een taakstraf was. Leo is de vrijwilliger pur sang. Hij knot knotwilgen, bouwt of restaureert bakhuisjes, maakt dakgoten schoon van hemzelf en de buren, de opsomming is verre van volledig. Verleden activiteiten schrapt hij rigoureus uit het concept-portret: die vindt hij niet meer relevant (het portret “vecht” sowieso met zijn welhaast aangeboren bescheidenheid). Je kunt hem bijna voor alles vragen, behalve voor besturen. Hij houdt niet van vergaderen en vindt al gauw iets geklets. Hij is een man van weinig woorden, maar van veel daden. Overigens vindt hij dat fietsers voorrang moeten hebben bij rotondes, maar wint die strijd vooralsnog niet in Goirle. In december 2010 ontving hij de Vrijwilligersprijs van de gemeente Goirle. Een opmerkelijk feit is dat hij met zijn buurman – de schrijver van dit portret – al bijna 45 jaar op zaterdagmorgen jogt over de Regte Heide of bij grote nattigheid rond de Grobbendonck en Abcoven. Na afloop steevast koffie drinken met de echtgenotes erbij. Tijdens zo’n nazit is ook dit portret samengesteld en daarna opgeschreven. Leo is sinds 2010 lid van de Senioren-Goirle, vanaf 2017 steekt hij ook hier de handen uit de mouwen: hij brengt het verenigingsblad naar de 36 bezorgers die het vervolgens in de bus deponeren van de leden. Fysieke kenmerken: helblond haar, twee rechterhanden, het hart op de juiste plaats.

Het is goed om je vooroordelen doorkruist te zien! Als ik op verzoek van Wil van der Kruijs, de nieuwe voorzitter, mijn eerste portret maak voor “vrijwilliger van de maand” en in contact kom met Simon de Goede, denk ik: deze 90-jarige man zal al heel lang lid zijn van de Senioren. Maar nee, hij is het pas een paar jaar, ondanks dat hij al 24 jaar in Goirle woont – in een prachtig penthouse aan de Peter Benensonstraat. Vier jaar geleden overleed zijn vrouw Wies op 87-jarige leeftijd. Hij had een paar jaar nodig om zich te herpakken, maar toen leefde hij weer op. Hij ging jeux de boules doen bij De Wildacker. Eens per maand samen eten. Omdat het activiteiten waren van de Senioren vond hij het billijk om lid te worden. Tijdens zijn eerste jaarvergadering kwam hij in de kascommissie. Hij ging voor de Senioren artikelen schrijven in Goirles Belang. Ik ben in gesprek met een levenslustige, vitale, energieke man. Hij is 90, maar ziet er uit als 70 en zo voelt hij zich ook. Zijn verhaal is misschien exemplarisch voor veel Senioren-leden en zegt iets over het karakter van deze vereniging. Je zoekt contact, je wilt iets voor elkaar doen, het leven krijgt meer inhoud.

Simon de Goede werd geboren in Amsterdam, in 1932. Toen hij mid-twintig was zeiden vrienden: je wordt chagrijnig, het wordt tijd dat je een vrouw ontmoet. Dat vond hij ook, liefst een gezellige Brabantse. Het werd de Brabantse Wies die toen in Amsterdam verbleef. In 1958 trouwden ze, ze bleven elkaar hun leven lang trouw, ze kregen een dochter en een zoon, en een rits kleinkinderen en achterkleinkinderen, zo vat hij samen; kijk maar, en hij wijst me glunderend naar de foto’s aan de wand. Simon werkte altijd in de automatisering, de systemen en de organisatie daaromheen (niet de hardware). Het voerde hem naar de Waterleiding, de Gemeentegiro, Verkade, het Nederlands Rundvee Syndicaat, een Handelsmaatschappij in terminals. Niet naar de Overheid? Niet naar het ziekenhuiswezen? Daar hebben ze heldere koppen toch hard nodig, gezien de ict-warboel die daar heerst? Simon weet het en schudt zijn hoofd. Hopeloos! Die organisaties zijn te groot, daar zijn te veel koninkjes in hun eigen domeintje, je komt er nooit tussen. Ze zijn met hun eigen zaak bezig, grote lijnen zien ze niet. 24 jaar geleden wilde zijn vrouw terug naar Brabant. Ze gingen in Goirle wonen in een nieuw appartement dicht bij het centrum, met grote bomen om hen heen; ze hadden nooit ergens zo goed gewoond.

Simons levensfilosofie is boeddhistisch: alles wat een begin heeft, heeft een einde. Leef volgens dit inzicht en je zult gelukkig zijn. Van René Diekstra heeft hij: als je doelen opraken kan dat de duur van je leven beïnvloeden. Simon leeft gezond, beweegt veel, schildert, rijdt voor Automaatje. Hij maakt zich alleen druk om dingen die hij kan verbeteren. De aardbeving: wat kan ik daaraan doen? Ja, geld storten op 555.